نویسنده: اسد "بودا"

جنرال دوستم فیگورِ جالبی در تاریخِ معاصر افغانستان است. وابستگی به مردمِ سرکوب شده، فرصتِ تحصیلِ رسمی را از او گرفت، اما برخلافِ سوادِ رسمی، او را می توان معلمِ بزرگِ برابری خواهی دانست: برابری در مبارزه. بصیرتِ عملی، او، یگانه است و هیچ دانشِ نظری به پایِ آن نمی رسد. برخلافِ آنچه که اغلب تلاش می کنند، یک سیمایِ ترسناک و نادان از او ترسیم نمایند، او هرگز نادان و ترسناک نیست. او، معلمِ مهربانِ برابری در سیاست و مبارزه است، و بنابراین، آن هایی که از دوستم می ترسند، در واقع از شخصِ او نمی ترسد، از ایدة برابریِ در مبارزة او می ترسد. مامورانِ امنیتیِ آمریکا که ماموریتِ سقوطِ طالبان را به عهده داشتند، بارها از صداقت، شهامت و خودگذری دوستم ستایش می کنند و از شجاعت در نبرد و مهارتِ او در سوارکاری اظهار شگفتی می نمایند. به نظر می رسد داشتنِ نیرویِ نظامیِ آموزش دیده در مبارزه موثر است، اما شرط کافیِ پیروزی نیست، آن چه یک مبارزة مردمی را به پیروزی می رساند،

تصور يادگار از ديدار جنرال دوستم با رئيس جمهور فقيد جمهورى دوست و برادر تركمنستان زنده ياد سپرمُرات نيازوف. 
عشق آباد - تركمنستان ١٩٩٣

آقاى نيازوف بنابه مشكلات اقتصادى وقت سال هاى متمادى بر علاوه كمك هاى نفتى و لوژيستكى برق رايگان به ولايات شمال اهدأ نموده بود.

جنرال دوستم حين امضاى قرارداد تأمين برق ولايات شمال در سال ١٩٩٣ ميلادى كه توسط كشور هاى دوست و برادر تركمنستان و ازبكستان سال هاى متمادى بنابه مشكلات اقتصادى و بحران موجود در كشور بطور رايگان تأمين گرديد.

تصوير يادگار از ديدار خانم بينظير بوتو نخست وزير وقت پاكستان 

مزارشريف - ١٩٩٣ ميلادی

ديدار جنرال دوستم با حضورداشت استاد محقق با نماينده اتحاديه اروپا

مزارشريف - ١٩٩٤ ميلادى

بیست و دوم حوت روز عزا داری نیست !

بلکه روز جلایش از ارزش های خلق کرده ای یک انسان است.

بیست و دوم حوت روز تعهد دوباره

تعهد با وجدان های خود ما 

وجدان های خواب رفته ای که تاریخ گواه آن است

و تعهد با خود ما که اکنون بودن مان را باور کرده ایم

و باور به بودن، قدرتی است که عزت ما را تضمین می کند.

و این عزت، هدفی است که ستاره های رنگین کمان ما برای رسیدن به آن جان دادند.

و کسب عزت به آسانی میسر نیست مگر به خود باوری .

گرچند رنگ به رنگ روز کنیم.

و خوردن نان بی عزتی در کیش مزاری حرام است